Lise birinci sınıftaki kızlar geceleri kokteyl garsonluğu yapmamalı.

Bu söylenmesi gerektiğini düşündüğüm bir cümle değildi ama işte 2023’teyiz ve Wisconsin’de ve başka yerlerde 14 yaşındakilerin alkol servisi yapmasının iyi bir fikir olduğuna inanan muhafazakar milletvekilleri var. 10’dan fazla eyalet, çocuk işçiliği yasalarını geri almak için çaba sarf ettiğinden, bu, çocuklara uygun iş olarak ortaya çıkan rahatsız edici mesleklerden sadece biri.

Iowa geçen hafta daha fazla çocuğun daha tehlikeli işlerde çalışmasına izin veren bir yasa çıkardı. Arkansas’ta, 14 yaşındaki bir çocuğun artık bir işverene ebeveyn onayı belgesi göstermesi gerekmeyecek. Ohio’da 14 yaşındaki bir çocuk okul yılı boyunca akşam 9’a kadar çalışabilir.

Şimdi bu harekete karşı argümanlar acı verecek kadar açık, ama sözde dava için çocuk işçiliği ambalajın açılmasını gerektirir.

Yasaları gevşetme gerekçesinin bir kısmı, işverenlerin birkaç yıldır yaşamakta olduğu işçi kıtlığından kaynaklanıyor. Ancak muhafazakarlar, onlarca yıldır çocuk işçiliği yasalarını hedef alıyor. Aslında, Başkan Reagan yalnızca 14 yaşındaki çocuklar için çalışma saatlerini ve türlerini genişletmeye zorlamakla kalmadı, aynı zamanda işverenlerin “şehir içi” genç işsizliğini ele almanın bir yolu olarak gençlere asgari ücretten daha az ödeme yapmasına izin vermek istedi.

Geriye dönüp bakıldığında kulağa oldukça ırkçı geliyor. Eminim o zaman da kulağa ırkçı gelmiştir.

Bu da beni bu çocuk işçiliği sohbetinin diğer yönüne getiriyor: Yoksulluğun, küçülen bir orta sınıfa yol açan ekonomik politikalardan çok iş ahlakıyla ilgili olduğu varsayımı.

Aynı varsayım, hafta sonu, Cumhuriyetçilerin belirli insanlara gıda yardımını reddetmek için “çalışma gerekliliklerini” genişletmekte ısrar ettiği borç tavanı anlaşmasında da ortaya çıktı.

Tembel fakir insanlar var mı? Tabii ki var. Ancak politikanın takma adı “çalışma refahı” olduğunda, milletvekillerinin “yoksullar” ve “tembeller”i eşanlamlı olarak gördükleri açıktır. Başkan Clinton 1990’larda bu ifadeyi kullandığında popüler bir mecazdı ve bugün yeniden popüler.

“İşçi eksikliği” veya “gençlere daha fazla fırsat sağlamak” gibi samimiyetsiz konuşmalarla çocuk işçiliği yasalarının geri alınmasının önlenebilir bir felaket mi yoksa kasıtlı mı olduğunu bilemiyorum.

İşçi sıkıntısı gerçek mi? Evet. Ancak partinin yoksul aileleri – çocuklarını bulabildikleri en yüksek maaşlı işlere göndermek için baskı hissedecek türden aileleri – küçümsemesi de öyle. Bir Pew anketine göre, Cumhuriyetçilerin yarısından fazlası zengin insanların “daha çok çalıştıkları” için bu hale geldiklerini söyleyin. %40’tan fazlası yoksulların “diğer birçok insan kadar sıkı çalışmadığını” söylüyor.

Bu son nokta beni çok rahatsız ediyor. Bu fikir kentsel ve kırsal Amerika’da ölçülebilir bir şekilde çürütüldü onyıllardır. Ancak fakir insanları fakir olmakla suçlamak, kampanya izinde iyi çalışıyor.

Detroit’te büyüdüğümü hatırlıyorum, ailem batı yakasındaki akrabalarımızı her ziyaret edişimizde Gratiot Bulvarı’ndaki bu McDonald’s’ın yanından geçerdi. O zamanlar şehrin doğu tarafında, tabiri caizse “yolların yanlış tarafında” yaşıyorduk. Suç ve şiddet vardı, evet ama daha da önemlisi, mahallem ilerlemek için mücadele eden çalışkan ailelerle doluydu. Üvey babam çift vardiya çalışırdı, ama yine de ara sıra ön kapıya bantlanmış kapatma bildirimleri bulunurdu.

Yine de, her zaman durmak istediğim ve annemin her zaman “Yap” dediği Gratiot Bulvarı’ndaki o araba yolculuğu kadar yoksulluğu bana öğreten hiçbir şey yoktu. Sen McDonald’s paran var mı?”

O retorik soruyu her duyduğumda bir kuruşum olsaydı… McDonald’s param olurdu.

Önceleri, ailemin kaba davrandığını düşündüm.

Sonra bir gün, kapatma bildirimlerinin, buzdolabındaki devlet peynir bloklarının … gece geç saatlerde yapılan kavgaların … tümünün ailemde hiç kimsenin McDonald’s parası olmadığı anlamına geldiğini bir araya getiriyorsunuz. Yaşlandıkça yardım etmek istemen çok doğal. Yaptığımı biliyorum.

Bu nedenle çocuk işçiliği yasalarımız var. Aşırı dramatik olduğumu mu düşünüyorsun? Çalışma Bakanlığı yakın zamanda Kentucky’de 10 yaşındaki iki çocuğun bir McDonald’s mutfağında çalışırken bulunmuştu gece 2’ye kadar Kentucky bizim beşinci en fakir devlet. Arkamızda bırakmaya çalıştığımız türden bir sömürü buydu.

Bir asır önce çaresiz Amerikalılar, masaya yiyecek koymaya yardımcı olmaları için çocukları kömür madenleri ve mezbahalar gibi tehlikeli durumlara göndermek zorunda kaldılar. Buna bir son verdik. Ve bu iş kanunları dalgasıyla başka neler geldi biliyor musunuz? Asgari ücret ve ücretli fazla mesai.

Çalışkan Amerikalılar mücadele ederken, hükümet onların çıkarlarına göre hareket etti ve çalışmanın karşılığını aldığından emin oldu. Seçilmiş yetkililer, ilerlemeyi neredeyse imkansız kılan ekonomik koşullar nedeniyle insanları karalamak yerine, ekonomiyi değiştirmeye çalıştı. Ve şanssız aileler için güvenlik ağları kurdular.

Dolandırıcılık var mı?

Kesinlikle.

Her yerde – sadece refahla değil.

Refah dolandırıcılığı, sağ için bir saplantı haline geldi yaygın olduğu için değil ama kolay bir hedef olduğu için.

Senatör Ted Cruz, Reagan’ın “refah kraliçesini” canlandırmasıyla aynı nedenle, Başkan Biden’ın üniversite borçlarını hafifletme planını eleştirmek için “tembel barista”yı hayal etti. Etki: Seçmenler, aşırı zenginler vergi indirimleri ve diğer çarpık politikalar yoluyla çok daha fazlasını kaçırırken bile, hak etmeyen yoksullar tarafından dolandırılma düşüncesinden nefret ediyor.

Clinton, iki partili reformların insanları işgücüne katılmaya teşvik ederek yoksulluğu sona erdireceğini öne sürerek çalışma gerekliliklerini bile kahramanca gösterdi. Aslında refah kesintileri, çalışkan yoksul insanlar için hayatı çok daha kötü hale getirdi.

2015 tarihli “Günde 2 Dolar: Amerika’da Neredeyse Hiçbir Şeyle Yaşamak” kitabında, dört kişilik ailesini beslemek için haftada iki kez plazma satan bir anne hakkında bir pasaj var. “Çalışma refahı” çağında geçinmek böyle görünüyor.

Bu nedenle, geçen hafta devam eden bu politika eğilimlerinin etkileri hakkında çok fazla güvenim yoksa beni bağışlayın: çocuk işçiliği korumalarının aşınması ve refah için “çalışma gereksinimlerinin” genişletilmesi. Çocuklar bir okul gecesinde uzun saatler çalışmakla yemek kuponlarını kaybetmek arasında seçim yapmak zorunda kalana kadar ne kadar sürer?