Son zamanlarda ölümü düşünüyorum. 50 yaşına girmek bunu bir kişiye yapabilir.

Düzenli olarak egzersiz yaparım, su içerim… bunların hepsi. Ama gerçek şu ki yaşam beklentisi ABD’de ikamet eden bir kişinin oranı 76, yani kumumun çoğu tükendi. Ve bununla iyiyim – Cologuard’ın evde kolon taramasının tamamı tuhaf olmasına rağmen.

Beni ölüm hakkında gerçekten düşündüren şey, ben doğduğumda Amerikalı bir erkeğin ortalama yaşam süresinin 67 civarında olmasıydı. O zamanlar yarım yüzyılı doldurmak muhtemelen biraz daha uğursuz geliyordu. Ama orta yaş krizine girerken komik bir şey oldu: Yer değişti.

1971 ile 2020 arasında 50’li yaşların sayısı 53 milyondan 118 milyona çıktı. 2060’a kadar her 4 Amerikalıdan 1’i 65 yaşın üzerinde olacak. Bu sayıların hiçbiri bizim için yeni değil, ancak yaşlanma hakkında konuşma tarzımıza yetişmek yavaş oldu.

Bir kere yaşlılığın ne demek olduğunu gençliğin modası geçmiş fikirleriyle tanımlamaya devam ediyoruz. ABD yasaları, kısmen Vietnam taslağını çevreleyen siyaset nedeniyle 18’i yetişkin olarak kabul ediyor. Modern araştırmalar, çoğu insan beyninin tam olarak gelişmesinin 25 yıl sürdüğünü öne sürüyor. Reklamcıların tükürük salgıladığı 18-49 demografisi, 1970’lerin başlarında, ABD’de ortalama yaşam süresinin 60’ın altında olduğu zamanlarda, kültürümüzde sabit hale geldi.. 2050 yılına kadar, 50 yaşın üzerindeki insanlar harcanan her ABD dolarının 61 sentini oluşturacak.

Demografideki bu sismik değişim, Sosyal Güvenlik gibi yetkilerin baskı altında olmasının nedenlerinden biridir. Bu nedenle, Başkan Biden’ın yeniden seçilme teklifiyle ilgili tartışma, politikaları kadar yaşına da odaklanıyor. Bu nedenle Paris sokakları protestocularla ve alevlerle dolu.

New York Times’a göre, Avrupa Birliği’nin çoğu, daha uzun yaşayan bir nüfusa yanıt olarak emeklilik yaşını 65’in üzerine çıkardı. Fransa 62 yaşındaydı. Şimdi 64 yaşında ve Başkan Emmanuel Macron muhtemelen işini kaybedecek tüm bunların pragmatizmine rağmen bu değişimin üzerinde.

Birleşmiş Milletler’in küresel verileri takip etmeye başladığı yıl, yaşam beklentisi sadece 52,5 yaşındaydı. Bu 1960 yılındaydı. Bugün küresel ortalama neredeyse 73. İnsanlar, 43 yaşındaki John F. Kennedy’nin ABD’nin en genç başkanı olduğu zamandan yirmi yıl daha uzun yaşıyor.

Tıp ve beslenmede bunu mümkün kılan buluşlar, Fransız emekli maaşlarının ve ABD sağlık sisteminin ardındaki matematiği bozmakla kalmadı. Gençliği yaşlılıktan ayıran dayanak noktasını değiştirdiler. Yaşam süresini bir bütün olarak uzatarak “orta yaş” olmanın ne demek olduğunu yeniden tanımladılar.

Gelişmiş dünyadaki sağlıklı insanlar 62 yaşına geldiklerinde “yaşlı” değildirler. Birkaç yıl daha fazla çalışmak için toplumsal bir beklenti birçok yönden iyiye işarettir. Çoğumuz muhtemelen kariyerimizde yeni bir adım atıyor – hatta ikinci veya üçüncü perdeye başlıyoruz.

Çok genç bir “emeklilik” geçmişiyle sporun ultra fiziksel dünyası bize bir ön izleme sunuyor. Roger Federer geçen yıl 41 yaşında tenisi bıraktı.Ve Serena Williams da aynısını yaptı. 40 yaşında, her ikisi de adlarına birden fazla “en eski” övgüyle. Tom Brady, en son NFL sezonunda kalabalıkları şaşkına çevirdiğinde 45 yaşındaydı.. Geçen sezon LeBron James oldu NBA’de maç başına ortalama 30 sayı veya daha fazla olan en yaşlı oyuncu. 2022’de Astros’a liderlik eden Dusty Baker, Dünya Serisini kazanan en yaşlı menajer. 2021’de Olimpiyat sporcularının ortalama yaşı iki yıl yükselmişti 1992 Oyunları ile karşılaştırıldığında.

İki yıl önce, Phil Mickelson 50 yaşında en yaşlı büyük şampiyon oldu, golfün üst düzey turuna hak kazanmak için minimum yaş. Bu yaş şartı, turun ortalama yaşam süresinin sadece 58 olduğu 1937’deki mütevazi başlangıcından kalma bir kalıntı. İnsan ömrünü açıkça uzatan bilim ve tıptaki tüm gelişmelere rağmen, hala geçmiş bir çağdan bir yaş sınırı kullanıyoruz. Bugün nerede olduğumuzu ve daha da önemlisi nereye gittiğimizi temsil etmiyor.

Birkaç yıl önce ProPublica tarafından yapılan bir anket şunu buldu: Yaşlı Amerikalıların %56’sı ya 50 yaşından sonra serbest bırakıldı ya da emekli olmaya zorlandı. Rutini bilirsiniz — hissedarlar, bütçe kesintileri, yada, yada, yada. Maaş bordrosunun üst sınırını kesmek, uzun süredir kârlılığı iyileştirmek için bir araç olmuştur, ancak 2060’ta her 4 Amerikalıdan 1’i “yaşlı” olduğunda bu nasıl sonuçlanacak?

Gençlerin iş ve istihdamın neye benzediğine meydan okuduğu son yıllardaki “büyük teslimiyete” paralel olarak büyüleyici bir küresel paradigma değişiminin ortasındayız. 60’lı yaşlarındaki işçiler için gelişen beklentiler, bizi yaşlı bir insanı neyin oluşturduğunu yeniden düşünmeye, hatta yeniden yasa çıkarmaya zorluyor.

Ve lanet olası zaman geldi.