Kayınvalidem 3 Haziran’da öldü. İlk kez 1987’de Noel’in ertesi günü Wallingford, Conn. ona eşcinsel bir oğlu olduğunu açıkladı. Kabul ediyordu ama “Al’ın birlikte olduğu bir erkekle asla tanışmak istememek” sınırını çizdi. İrlandalı-Katolik göçmen bir ailenin kızı olarak, 80’lerin ortalarında benim gibi birini evine kabul ederek onay vermeyi çok fazla buldu.

Yine de, Al’la o yaz San Diego’da tanışmamızdan altı ay sonra, burada, onun Wallingford mutfak masasında, Al’ın en sevdiği deniz tarağı yemeğini paylaşıyordum. Mesafeliydi, ancak reddetmedi ya da kaba değildi. Sonraki birkaç yıl içinde, onun karakterinde kötülüğün olmadığını keşfedecektim. Çelişkili biriydi ama ahlaki çatışmasını bana veya oğluna karşı düşmanlıkla saptıracak türden bir insan değildi. Al’ı böyle şeyler için çok seviyordu.

Bir “kayınvalidem” olacağını hiç düşünmemiştim. O günlerde eşcinsel bir erkek çift için böyle bir şey düşünülemezdi. Sadece reddedilmemeye çalışmakla meşguldük.

Yine de zamanla, o ve ben sonunda sevebileceğini asla beklemediği bir damadıyla bir ilişkiye dönüşen karşılıklı bir saygı geliştirdik.

1987 Noel toplantımızdan altı ay sonra Al’a beyin ameliyatı gerektiren bir tıbbi durum teşhisi kondu. Ameliyattan güzel bir şekilde çıktı. Bay ve Bayan Killen (onlara böyle hitap etmemi istediler) Connecticut’tan acil durum uçuşlarından sonra ameliyat sonrası hastane odasına girdiklerinde, Al tereddüt etmeden ve anestezi sonrası güçlü bir sesle, “Doug geldi” dedi. şarj.”

Al’ın ailesi itiraz edebilirdi. Yasal hakları onlardaydı, ben değil. Ama yapmadılar. Al’ı böyle şeyler için çok seviyorlardı.

Wallingford’a bir sonraki seyahatimizde, nesiller boyunca aktarılan aile evine taşınmışlardı. Al’ın kız kardeşi, konuk odasındaki çift kişilik yatağı bodrum katına taşıyarak ve onun yerine ikiz yataklar kurarak kalışımız için hazırlandıklarını söyledi. Al basitçe bizim böyle uyumadığımızı söyledi. Bir otele gitsek ya da çift kişilik yatağı eski yerine koysak iyi olur. Yatak hareket etti; kaldık. Oda bir daha asla değişmedi.

Daha sonraki ziyaretlerimde, Bayan Killen’ın buzdolabına en sevdiğim New England sodası, huş ağacı birasını koyduğunu fark ettim (bakmaktan çekinmeyin). Pişmiş makarnasını ve peynirini ne kadar sevdiğimi biliyordu ve Connecticut’ta bizim için servis etmeyi bir gelenek haline getirdi. Ben de onun VCR teknisyeni oldum. Video kaydedicisini çok sevdiği UConn kadın basketbol maçlarını kaydetmesi için programlama konusunda bana güvendi. Bir keresinde evimizi aradı – hala sabit hat dönemiydi – ve Al cevap verdi. Arayanın “Doug evde mi?” diye sorduğunu duydu. Al, “Bu sen misin, anne?” dedi. Buna, “Evet, ama Doug’ın VCR konusunda bana yardım etmesine ihtiyacım var” diye yanıtladı.

Hareketleriyle konuştu. Oğlunun ilişkisini reddederek ebeveyn otoritesini esnetmek yerine, ona olan sevgisine öncelik verdi. Yemek teklif etmek gibi basit jestler, şimdi benim de dahil olduğum derin şefkat kuyusunu aktarıyordu.

Al’ın babası ölmeden önce dördümüz birlikte tatile çıkardık. Bu gezilerde, Bay ve Bayan Killen, büyük ebeveynlik görevlerinden kurtulabilir ve onlara olan düşkünlüğümüzün tadını çıkarabilirler. İki çift olarak bir araya gelerek San Francisco, Puerto Vallarta, Büyük Kanyon, Los Angeles ve Al’s and my home’da seçtiğimiz San Diego ailemizle birçok akşam yemeğinde kendi özel anılarımızı yarattık.

Kayınvalidem bu yıl Onur ayının üçüncü gününde öldü. Bayan Killen’ı ve beni kabul etmekten sonunda sevmeye ve ailesinin bir parçası olarak dahil etmeye kadar olan yolculuğunu onurlandırmak için uygun bir övgü olacağını düşündüm. Onunla, Al ve kendimle gurur duyuyorum. Geçen 36 yıl boyunca her birimiz anne, oğul ve damat arasındaki sevgiye eğildik.

Kendini genişleterek ve sevgisini benim gibi kucaklamayı hiç beklemeyen ve nasıl kucaklayacağını öğrenmek zorunda olan birine yayarak hayatını zenginleştirmeyi seçen her kayınvalidenin Gururu Kutlu Olsun.

Douglas Braun-Harvey, cinsel sağlık yazarı ve eğitmeni ve seks terapisi süpervizörü olan Harvey Enstitüsü’nün kurucu ortağıdır.