Eski bir Amerikan deyişi “Bütün siyaset yereldir” der. Bu, demokratik siyasetin neden bu kadar kötü gittiğini kısmen açıklayabilir – özellikle, ama sadece ABD’de değil. Yerel yönetimin düzgün çalışması için, politikacıları ve politika yapıcıları sorumlu tutan yerel gazetecilik olmalıdır. Ancak yerel gazetecilik dünyanın birçok yerinde çöküyor.

Bu, vatandaşların hem yerel hem de nihayetinde ulusal olarak sivil yaşamla bağlantı kurmasını zorlaştırıyor. Daha geniş öneme sahip olabilecek yerel sorunlar bildirilmiyor ve ulusal politikaların sahadaki etkilerinin çoğu fark edilmiyor. Ancak yerel gazeteciliğin düşüşü için tek bir “düzeltme” olmasa da çaresiz değiliz. Farklı ülkelerdeki deneyler, yerel raporlamayı canlandırmanın yollarını gösteriyor. Bunların tümü, hangi ekonomik araçla olursa olsun, kamu yararına yönelik haberlerin üretilmesini, modası geçmiş ticari yaklaşımları kurtarma arayışına göre bir öncelik haline getiriyor.

20. yüzyılın büyük bir bölümünde haber sektörü reklam gelirlerine dayanıyordu. Ancak bu model, 1990’ların sonlarında internet her yerde yaygınlaştıkça çökmeye başladı. Yerel gazetecilik, yalnızca reklamların ücretsiz çevrimiçi sınıflandırılmış panolara (Craigslist gibi) taşınması nedeniyle değil, aynı zamanda yerel gazetelerin başarılı bir abonelik modelini destekleyebilecek çekici bir web varlığı oluşturacak kaynaklardan yoksun olması nedeniyle özellikle ağır darbe aldı.

Sonuçlar dramatik oldu. Bazı tahminlere göre, 2005’te ABD’de var olan gazetelerin üçte biri 2025’e kadar gitmiş olacak. Yaklaşık 70 milyon Amerikalı şimdiden “haber çöllerinde” yaşıyor veya yakında yaşayacak. Birleşik Krallık’ta 2009 ile 2019 arasında 320 yerel gazete kapandı. Haber kuruluşlarını satın alan özel sermaye şirketleri işleri daha da kötüleştirme eğiliminde. Gazeteciliğe yatırım yapmaktansa, haber odalarının boyutunu acımasızca küçültmeye ve gazete binalarını satmaya odaklanıyorlar (çoğu karlı şehir merkezlerinde).

Demokrasi üzerindeki etkileri tartışmanın ötesindedir. Konuyu inceleyen sosyal bilimciler, daha az yerel gazeteciliğin daha yüksek düzeyde yolsuzluğa yol açtığını, siyasi rekabeti baltaladığını ve vatandaşların katılımını azalttığını açıkça gösterdiler.

Kırsal veya ihmal edilmiş bölgeleri temsil eden politikacılar daha az hesap verebilirliğe tabi olduklarından, kararlarının seçmenleri üzerindeki etkilerinin düzgün bir şekilde soruşturulması da daha az olasıdır. Ve iyi bir yerel raporlama olsa bile, çoğu zaman yerel kalır. George Santos’un seri yalanları Long Island’da biliniyordu ve yerel bir gazetede yer alıyordu, ancak bu, Kongre’ye seçilmesinden haftalar sonrasına kadar ulusal bir haber haline gelmedi.

Daha da kötüsü, yerel haberlerin yokluğunun yarattığı boşluğu genellikle ulusal kültür savaşları dolduruyor. Tabii ki, yerel meselelerle ilgilenmek insanları otomatik olarak daha medeni veya pragmatik yapmaz. Kültür savaşları, gazete gibi görünmek üzere tasarlanmış propaganda araçları aracılığıyla ahlaki panik yaratan ajanlar tarafından yerel düzeyde kolayca körüklenebilir.

Haber çöllerinde yaşayan insanlar, habercilik maskesi altında propagandaya boğulduklarında, genellikle haberden mahrum bırakıldıklarının farkına bile varmazlar.

Reklam gelirinin yerini alacak güvenilir bir iş modeli ortaya çıkmamış olsa da, piyasanın zorbalığına karşı alternatifler mevcuttur. Hayırseverliği düşünün. Bağımlılıklar veya çıkar çatışmaları yaratma konusunda bariz bir tehlike olsa da, hayırseverlik fonu ve gönüllülüğün bir karışımı, insanları yerel haber merkezlerine eksik bildirilen konuları haber yapmaları için yerleştiren Report for America gibi ilham verici girişimlere yol açabilir.

Birleşik Krallık gibi ülkeler, gazeteciliğin hayırsever bir faaliyet olarak nitelendirilmesini kolaylaştırabilir ve her yerdeki hükümetler hibe sağlayabilir. Devlet ile vergi mükellefi parasının alıcıları arasında yeterli katman varsa, bağımlılık veya çıkar çatışması yaratma tehlikesi önlenebilir.

Elon Musk’ın NPR’yi “devlete bağlı medya” olarak adlandırdığında insanların düşünmesini istediğinin aksine, gazetecileri siyasi baskılardan korumaya yönelik mekanizmalar kamu hizmeti yayınlarında uzun süredir mevcuttur. Bunların yerel gazeteciliğe de genişletilmemesi için hiçbir neden yok.

Diğer yenilikçi yaklaşımlar, çalışanlara ve topluma ait haber kuruluşlarını içerir. Örneğin Philadelphia Inquirer, kamu yararına çalışan bir şirket olarak yönetiliyor ve yerel gazeteciliği yeniden canlandırmaya adanmış kar amacı gütmeyen bir enstitüye ait.

Demokrasi iletişime bağlıdır. Ancak etkili iletişim, hangi demokratik kararların gerçekten önemli olduğunun anlaşılmasına bağlıdır. Bu amaçla, kar amacı gütmeyen Devlet Haber Odası, vatandaşları nispeten bilgili olanlar için bile açık olmayan şekillerde etkileyen devlet düzeyindeki politikalara doğrudan odaklanır.

Documenters Network, aksi takdirde gözlemlenemeyecek olan yerel yönetim toplantıları hakkında rapor vermeleri için insanları eğitir ve onlara ödeme yapar. Örneğin BBC, yerel haberlerin miktarını artırmak için yerel gazetelerle ortaklık kurarak, esasa ilişkin kararların önemli olduğuna dair net bir sinyal göndermiştir.

Yerel ayarlara bağlı olarak bazı yaklaşımlar diğerlerinden daha iyi çalışacaktır. Ancak genel bir mesele olarak, yerel kurumlardan ziyade öncelikle daha büyük bölgesel ve hatta ulusal gazete şirketlerine fayda sağlayan stratejilerden kaçınmak çok önemlidir.

Gazetelerin Google gibi büyük platformlardan içerik ücretleri için pazarlık yapmasına izin veren yenilikçi planlar, Avustralya’daki medya şirketlerinin işine yaradı ve Gazetecilik Rekabet ve Koruma Yasası gibi yeni yasalar Kongre tarafından onaylanırsa ABD’de yine de çalışabilirler. Ama para tabana da gitmeli. Ne de olsa amaç, başka türlü unutulan veya görmezden gelinen yerlerden ve bu yerlerden kamu yararına gerçek haberler üretmektir.

Princeton Üniversitesi’nde siyaset profesörü olan Jan-Werner Mueller, en son “Demokrasi Kuralları”