TatliKedicik
Member
Editöre: Bill Walton'un ölümü beni çok etkiledi, neden olmasın? Paralel evrenlerde yaşıyorduk. (“Bill Walton, UCLA efsanesi, NBA yıldızı ve Pac-12 savunucusu, 71 yaşında öldü,” 27 Mayıs)
İki hafta arayla doğduk. O, San Diego'nun bir banliyösü olan La Mesa'da büyüdü ve ben de bir sonraki kasabada büyüdüm. 11 yaşına geldiğinde artık şehrin oyun parklarında yerel bir efsane haline gelmişti. Babalarımızın ikisi de San Diego Bölgesi'nde sosyal hizmet görevlisi olarak çalışıyordu.
İki okulumuz karşılaştığında onu Helix Lisesi'nde oynarken izlerdim. Evet yetenekliydi ve zaten keskin bir basketbol zekasına sahipti ama o zamanlar onun iki NCAA şampiyonluğu ve iki NBA şampiyonluğu kazanacağını düşünen var mıydı? Hayır, Walton dışında kimse yok.
Walton orijinaldi. Mizahı, cesareti, saygınlığı ve gücü vardı. Konuşmaktan korkmuyordu. O, bu dünyaya çok fazla mutluluk getirdi ve onun varlığı çok özlenecek.
Son olarak ve buna uygun olarak son saygılarımızı sunarken, Grateful Dead'in şarkısı aklımıza geliyor: “Going Down the Road Feeling Bad.”
Mark Richardson, Encinitas
..
Editöre: Walton, Pac-12'nin büyük bir destekçisiydi ve bundan sürekli olarak “şampiyonların konferansı” olarak söz ediyordu. Belki de onun ölümünün Pac-12'nin ölümüyle aynı zamana denk gelmesi biraz yerinde olabilir.
Huzur içinde yat Bill. Çok özleneceksiniz.
Joel Jamison, Carpinteria
..
Editöre: Walton'un ölümü insanlık için büyük bir kayıptır. O, yeni deneyimlere, kültürlere ve bilgilere açık ve istekli, yaşam boyu öğrenen bir kişinin örneğiydi.
Her zaman kendini geri planda tutuyor, övgüyü ve odak noktasını başkalarına yöneltiyordu. Evet, analiz etmesi gereken oyuna dikkat etmemesi beni rahatsız etti. Ama bence günümüzün basketbolunu ilgi çekici bulmuyordu, bu yüzden konudan konuya atladı, hayatın sonsuz mucizeleri olarak gördüğü şeyleri paylaşma heyecanını gizleyemedi.
Bu sıkıntılı zamanlarda Walton'un açık yürekli iyimserliği ve her yerde mucizeyi ve iyiliği bulma yeteneği fena halde özlenecek.
Greg Heninger, Whittier
İki hafta arayla doğduk. O, San Diego'nun bir banliyösü olan La Mesa'da büyüdü ve ben de bir sonraki kasabada büyüdüm. 11 yaşına geldiğinde artık şehrin oyun parklarında yerel bir efsane haline gelmişti. Babalarımızın ikisi de San Diego Bölgesi'nde sosyal hizmet görevlisi olarak çalışıyordu.
İki okulumuz karşılaştığında onu Helix Lisesi'nde oynarken izlerdim. Evet yetenekliydi ve zaten keskin bir basketbol zekasına sahipti ama o zamanlar onun iki NCAA şampiyonluğu ve iki NBA şampiyonluğu kazanacağını düşünen var mıydı? Hayır, Walton dışında kimse yok.
Walton orijinaldi. Mizahı, cesareti, saygınlığı ve gücü vardı. Konuşmaktan korkmuyordu. O, bu dünyaya çok fazla mutluluk getirdi ve onun varlığı çok özlenecek.
Son olarak ve buna uygun olarak son saygılarımızı sunarken, Grateful Dead'in şarkısı aklımıza geliyor: “Going Down the Road Feeling Bad.”
Mark Richardson, Encinitas
..
Editöre: Walton, Pac-12'nin büyük bir destekçisiydi ve bundan sürekli olarak “şampiyonların konferansı” olarak söz ediyordu. Belki de onun ölümünün Pac-12'nin ölümüyle aynı zamana denk gelmesi biraz yerinde olabilir.
Huzur içinde yat Bill. Çok özleneceksiniz.
Joel Jamison, Carpinteria
..
Editöre: Walton'un ölümü insanlık için büyük bir kayıptır. O, yeni deneyimlere, kültürlere ve bilgilere açık ve istekli, yaşam boyu öğrenen bir kişinin örneğiydi.
Her zaman kendini geri planda tutuyor, övgüyü ve odak noktasını başkalarına yöneltiyordu. Evet, analiz etmesi gereken oyuna dikkat etmemesi beni rahatsız etti. Ama bence günümüzün basketbolunu ilgi çekici bulmuyordu, bu yüzden konudan konuya atladı, hayatın sonsuz mucizeleri olarak gördüğü şeyleri paylaşma heyecanını gizleyemedi.
Bu sıkıntılı zamanlarda Walton'un açık yürekli iyimserliği ve her yerde mucizeyi ve iyiliği bulma yeteneği fena halde özlenecek.
Greg Heninger, Whittier